ေရွးေရွးက ရြာတစ္ရြာတြင္ နားထိုင္းသူ ေလးဦးရွိ၏။ တစ္ဦးသည္ ထန္းတက္သမား၊ တစ္ဦးသည္ ဆိတ္ေက်ာင္းသမား၊ တစ္ဦးသည္ ဆားေရာင္းသူျဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ဦးမွာ သူႀကီးျဖစ္ေလသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ဆိတ္ေက်ာင္းသား နားထိုင္းသူသည္ သူ႔ဆိတ္အုပ္ ေပ်ာက္သြားသျဖင့္ လိုက္လံရွာေဖြရာ ထန္းေတာတစ္ေတာသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ အနီးအနား ေမးစရာလူရွာေသာအခါ ထန္းပင္ထက္တြင္ ထန္းတက္ေနေသာ သူ႔လိုနားထိုင္းသည့္ လူတစေယာက္ကို ေတြ႔ေလ၏။ ဆိတ္ေက်ာင္းသမားက ထန္းပင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္၍ ...
"အိုဗ် ထန္းပင္ေပၚက မိတ္ေဆြ ၊ က်ဳပ္ ဆိတ္အုပ္ေပ်ာက္ေနလို႔ ဒီဘက္သြားတာမ်ား မေတြ႔ဘူးလား" ဟု ေမး၏။ ထိုအခါ ထန္းပင္ထက္က လူက ...
"ဟိုေရွ႕ေရာက္လွ်င္ က်ဳပ္ေယာကၡမ ထန္းေတာခ်ည္းပဲဗ်" ဟု ေရွ႕သို႔ လက္ညိဳးထိုးျပၿပီး ျပနေျပာလိုက္သည္။
"ေအးဗ်ာ က်ဳပ္ဆိတ္အုပ္ ျပန္ေတြ႔လွ်င္ ဆိတ္က်ိဳးေလးတစ္ေကာင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ေပးပါ့မယ္" ဟု ေျပာကာ ထန္းသမား လက္ညိဳးၫႊန္ရာဘက္သို႔သြားကာ လိုက္ရွာေလ၏။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆိတ္အုပ္ကိုျပန္ေတြ႔သျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ထန္းသမားထံ ျပန္လာၿပီး ဆိတ္က်ိဳးကေလး တစ္ေကာင္ကို ထန္းသမားတက္ေနသည့္ အပင္ေျခရင္းတြင္ ခ်ည္ေပးလိုက္သည္။ ဤတြင္ အပင္ေပၚမွ လူက ...
"ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားဆိတ္ က်ဳပ္မခိုးဘူးဗ်၊ က်ဳပ္ကို အမႈပတ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔" ဟု ေအာ္ေျပာေလ၏။
"အစကတည္းက က်ဳပ္က ဆိတ္က်ိဳးကေလးေပးမယ္လို႔ ေျပာတာ ဆိတ္ေကာင္းေပးမယ္လို႔မွ မဆိုပဲဗ်" ဟု ဆိတ္ေက်ာင္းသူက ျပန္ေျပာ၏။
"ခင္ဗ်ား ဒီလိုမလုပ္နဲ႔ဗ် ၊ က်ဳပ္ကိုအမႈပတ္ေအာင္ အကြက္ဆင္လို႔ ဘာရမလဲ"
"က်ဳပ္ကတိ ပ်က္တာမဟုတ္ဘူးဗ် ၊ ဆိတ္က်ိဳးကေလးေပးမယ္လို႔ ေျပာထားတာဗ်" ။
ထန္းသမားလည္း ထန္းပင္ေပၚက ဆင္းလာၿပီး ႏွစေယာက္သား ကိုယ္ထင္ရာစြပ္၍ ျငင္းခံုေနစဥ္ ဆားထမ္း၍ လည္းေရာင္းေသာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာေလသည္။ ျငင္းခံုေနၾကသူ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေဘးလူ ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၾကေလ၏။
"ဒီလူက သူ႔ဆိတ္ကို က်ဳပ္ခိုးတယ္ျဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္အပင္ေျခရင္းမွာ သူ႔ဆိတ္ကို လာခ်ည္တယ္ဗ်" ။
"က်ဳပ္က နဂိုကတည္းက ဆိတ္အက်ိဳးကေလးတစ္ေကာင္ေပးမယ္ေျပာတာ သူက ဆိတ္အေကာင္းေပးရမယ္ လုပ္ေနတယ္ဗ်" ။
ထိုအခါ ဆားမ်ားထမ္းလာသူက "ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္ ဆားရံႈးေနတယ္ ၊ တစ္ေယာက္တစ္ဆုပ္ပဲ ေပးႏိုင္မယ္" ဟု ေျပာၿပီး ဆားတစ္ဆုပ္စီ ေပးေလ၏။
ဤတြင္ ျငင္းခံုမႈတြင္ တစ္ေယာက္တိုးလာၿပီး ပို၍ ရႈပ္လာေလေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သံုးေယာက္သား မရွင္းႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ သူႀကီးဆီ လာခဲ့ၾကေလ၏။ ၎တို႔ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ သူႀကီးသည္ သူ႔မိန္းမႏွင့္ စိတ္ဆိုးေနေလသည္။ အျငင္းပြားေနသူ သံုးေယာက္လည္း သူႀကီးစီ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ၎တို႔၏ ျပႆနာကို ရွင္းေပးရန္ ေျပာၾကေလသည္။
"သူႀကီးမင္း သူ႔ဆိတ္ကို က်ဳပ္မခိုးရဘဲ ခိုးတယ္ျဖစ္ေအာင္ သူက က်ဳပ္ထန္းပင္ရင္းမွာ ဆိတ္တစ္ေကာင္ လာခ်ည္ပါတယ္"
"မဟုတ္ဘူး သူႀကီးမင္း မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္က အစကတည္းက ဆိတ္က်ိဳးကေလး ေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာထားတာပါ"
"က်ဳပ္ကလည္း ရႈံးေနေတာ့ ဘယ္မ်ားမ်ား ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ ၊ တစ္ဆုပ္စီသာေပးပါ့မယ္" ။
ဤတြင္ စိတ္ဆိုးေနေသာ သူႀကီးက "ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာပဲ ေျပာေျပာ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီမိန္းမကို ကြာမွပဲ ျဖစ္မယ္" ဟု ေျပာလိုက္ေလသတည္း။
တစ္ေန႔တြင္ ဆိတ္ေက်ာင္းသား နားထိုင္းသူသည္ သူ႔ဆိတ္အုပ္ ေပ်ာက္သြားသျဖင့္ လိုက္လံရွာေဖြရာ ထန္းေတာတစ္ေတာသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ အနီးအနား ေမးစရာလူရွာေသာအခါ ထန္းပင္ထက္တြင္ ထန္းတက္ေနေသာ သူ႔လိုနားထိုင္းသည့္ လူတစေယာက္ကို ေတြ႔ေလ၏။ ဆိတ္ေက်ာင္းသမားက ထန္းပင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္၍ ...
"အိုဗ် ထန္းပင္ေပၚက မိတ္ေဆြ ၊ က်ဳပ္ ဆိတ္အုပ္ေပ်ာက္ေနလို႔ ဒီဘက္သြားတာမ်ား မေတြ႔ဘူးလား" ဟု ေမး၏။ ထိုအခါ ထန္းပင္ထက္က လူက ...
"ဟိုေရွ႕ေရာက္လွ်င္ က်ဳပ္ေယာကၡမ ထန္းေတာခ်ည္းပဲဗ်" ဟု ေရွ႕သို႔ လက္ညိဳးထိုးျပၿပီး ျပနေျပာလိုက္သည္။
"ေအးဗ်ာ က်ဳပ္ဆိတ္အုပ္ ျပန္ေတြ႔လွ်င္ ဆိတ္က်ိဳးေလးတစ္ေကာင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ေပးပါ့မယ္" ဟု ေျပာကာ ထန္းသမား လက္ညိဳးၫႊန္ရာဘက္သို႔သြားကာ လိုက္ရွာေလ၏။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆိတ္အုပ္ကိုျပန္ေတြ႔သျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ထန္းသမားထံ ျပန္လာၿပီး ဆိတ္က်ိဳးကေလး တစ္ေကာင္ကို ထန္းသမားတက္ေနသည့္ အပင္ေျခရင္းတြင္ ခ်ည္ေပးလိုက္သည္။ ဤတြင္ အပင္ေပၚမွ လူက ...
"ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားဆိတ္ က်ဳပ္မခိုးဘူးဗ်၊ က်ဳပ္ကို အမႈပတ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔" ဟု ေအာ္ေျပာေလ၏။
"အစကတည္းက က်ဳပ္က ဆိတ္က်ိဳးကေလးေပးမယ္လို႔ ေျပာတာ ဆိတ္ေကာင္းေပးမယ္လို႔မွ မဆိုပဲဗ်" ဟု ဆိတ္ေက်ာင္းသူက ျပန္ေျပာ၏။
"ခင္ဗ်ား ဒီလိုမလုပ္နဲ႔ဗ် ၊ က်ဳပ္ကိုအမႈပတ္ေအာင္ အကြက္ဆင္လို႔ ဘာရမလဲ"
"က်ဳပ္ကတိ ပ်က္တာမဟုတ္ဘူးဗ် ၊ ဆိတ္က်ိဳးကေလးေပးမယ္လို႔ ေျပာထားတာဗ်" ။
ထန္းသမားလည္း ထန္းပင္ေပၚက ဆင္းလာၿပီး ႏွစေယာက္သား ကိုယ္ထင္ရာစြပ္၍ ျငင္းခံုေနစဥ္ ဆားထမ္း၍ လည္းေရာင္းေသာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာေလသည္။ ျငင္းခံုေနၾကသူ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေဘးလူ ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၾကေလ၏။
"ဒီလူက သူ႔ဆိတ္ကို က်ဳပ္ခိုးတယ္ျဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္အပင္ေျခရင္းမွာ သူ႔ဆိတ္ကို လာခ်ည္တယ္ဗ်" ။
"က်ဳပ္က နဂိုကတည္းက ဆိတ္အက်ိဳးကေလးတစ္ေကာင္ေပးမယ္ေျပာတာ သူက ဆိတ္အေကာင္းေပးရမယ္ လုပ္ေနတယ္ဗ်" ။
ထိုအခါ ဆားမ်ားထမ္းလာသူက "ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္ ဆားရံႈးေနတယ္ ၊ တစ္ေယာက္တစ္ဆုပ္ပဲ ေပးႏိုင္မယ္" ဟု ေျပာၿပီး ဆားတစ္ဆုပ္စီ ေပးေလ၏။
ဤတြင္ ျငင္းခံုမႈတြင္ တစ္ေယာက္တိုးလာၿပီး ပို၍ ရႈပ္လာေလေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သံုးေယာက္သား မရွင္းႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ သူႀကီးဆီ လာခဲ့ၾကေလ၏။ ၎တို႔ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ သူႀကီးသည္ သူ႔မိန္းမႏွင့္ စိတ္ဆိုးေနေလသည္။ အျငင္းပြားေနသူ သံုးေယာက္လည္း သူႀကီးစီ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ၎တို႔၏ ျပႆနာကို ရွင္းေပးရန္ ေျပာၾကေလသည္။
"သူႀကီးမင္း သူ႔ဆိတ္ကို က်ဳပ္မခိုးရဘဲ ခိုးတယ္ျဖစ္ေအာင္ သူက က်ဳပ္ထန္းပင္ရင္းမွာ ဆိတ္တစ္ေကာင္ လာခ်ည္ပါတယ္"
"မဟုတ္ဘူး သူႀကီးမင္း မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္က အစကတည္းက ဆိတ္က်ိဳးကေလး ေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာထားတာပါ"
"က်ဳပ္ကလည္း ရႈံးေနေတာ့ ဘယ္မ်ားမ်ား ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ ၊ တစ္ဆုပ္စီသာေပးပါ့မယ္" ။
ဤတြင္ စိတ္ဆိုးေနေသာ သူႀကီးက "ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာပဲ ေျပာေျပာ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီမိန္းမကို ကြာမွပဲ ျဖစ္မယ္" ဟု ေျပာလိုက္ေလသတည္း။
2 comments:
မမ.. ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတယ္ေနာ္.. ဒီပံုုျပင္ကေလ.. ေနာက္ထပ္ဒါမ်ိဳးေလးေတြရွိရင္လည္း ေရးပါဦးေနာ္.. :)
ေရးမယ္ေလ ... အားေပးလို႔ ေက်းဂ်ဴးေနာ္ ေကာင္မေလး
Post a Comment