ဟိုးေရွးေရွးအခါက ၿမိဳ႕ႏွင့္ အလြန္ေ၀းေသာ ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္ လယ္ယာကိုင္းကၽြန္းအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ေနထို္င္ၾကေသာ ေတာင္သူႀကီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရွိၾက၏။ ၎လင္မယားသည္ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ႏွင့္ လူစည္ကားေသာ ၿမိဳ႕အရပ္ကို တစ္ေခါက္တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးၾကေခ်။ မိမိတို႔ လယ္ေတာမွ ထြက္ေသာ အသီးအႏွံမ်ားကိုသာ သံုးေဆာင္ စားေသာက္ ၀တ္ဆင္ကာ ရိုးသားစြာေနၾကသျဖင့္ လင္ျဖစ္သူကို ေမာင္ေရႊရိုး ၊ မယားျဖစ္သူကို မယ္ေရႊရိုးဟု အမ်ားကေခၚၾကေလသည္။ လင္ေမာင္ေရႊရိုး မယား မယ္ေရႊရိုးတို႔ ေနထိုင္ၾကသည့္ရြာတြင္ ရြာသူရြာသားမ်ား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ အားထားရာျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ေလာကုတၱရာ က်မ္းစာ အေစာင္ေစာင္တို႔ကို မ်ားစြာ ႏွံစပ္ပါေသာ္လည္း ေလာကီဗဟုသုတဆိုလွ်င္ ဘာတစ္ခုမွ် ေလ့လာလိုက္စားျခင္းမရွိ ၊ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေျမာက္ရာ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတရားကိုသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္၍ ရိုးရိုးသားသား ေနထိုင္သျဖင့္ ထူးဆန္းေသာ အရာ၀တၳဳႏွင့္ ေခတ္ေပၚပစၥည္းမ်ားကို ဘာတစ္ခုမွ် ျမင္ဖူးျခင္း ၊ ေတြ႕ဖူးျခင္း ၊ ၾကားဖူးျခင္း မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဘိုးေရႊရိုးဟု အမ်ားက ေခၚၾကေလသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ လင္ျဖစ္သူ ေမာင္ေရႊရိုးသည္ လယ္ေတာတြင္ အလုပ္ကိစၥမ်ားကို ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၿပီးလွ်င္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ရာထဲသို႔ ၀င္၍အိပ္လိုက္သည္။
မယားျဖစ္သူ မယ္ေရႊရုိးသည္ လင္ေမာင္ေရႊရိုး အိပ္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ “ကိုေရႊရိုးကလည္းေတာ္ အိမ္ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း အိပ္ေတာ့တာပဲ ၊ ေရကေလးမ်ား ၀ိုင္းခတ္ပါအံုးေတာ့” ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ေရအိုးကို ထမ္းကာ ေရခပ္သြားရာတြင္ ေရခပ္လမ္းမွ လူ၏အရိပ္ထင္ရန္ ျပဒါးသုတ္ထားေသာ မွန္၀ိုင္းကေလးတစ္ခ်ပ္ကို ေကာက္ရေလ၏။ ေမာင္ေရႊရိုးသည္ မွန္ကို မွန္မွန္းမသိေခ်။
၀င္း၀င္းေျပာင္ေျပာင္ကေလးကို အေသအခ်ာၾကည့္ေသာအခါ ေသွ်ာင္ေပစူးႏွင့္ မိမိအရိပ္ ထင္ေနသည္ကိုလည္း မိမိအရိပ္မွန္းမသိေခ်။
‘လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေလာက္က ေသဆံုးသြားေသာ ေသွ်ာင္ေပစူးနဲ႔ ငါ့ ဘႀကီးရဲ႕ရုပ္ပံုပါလား ၊ ဘႀကီးကို လြမ္းတဲ့အခါ ၾကည့္ရေအာင္ အိမ္ယူသြားမွဘဲ’ ဟု စိတ္ကူးရ၍ မွန္၀ိုင္းကေလးကို အိတ္ထဲထည့္ကာ ေရခပ္ၿပီးေနာက္ အိမ္သို႔ ျပန္ေလ၏။
အိမ္ေရာက္လွ်င္ ေကာက္ရခဲ့ေသာ မွန္ကေလးကို အိမ္ဦးခန္းမွာ ထားသည့္ ေသတၱာထဲတြင္ ထည့္ကာ ရိုေသစြာ သိမ္းဆည္းထားေလ၏။
ေမာင္ေရႊရိုးသည္ ဤအရာမွာ မွန္ဆိုသည္ကို သူမသိ ၊ အရိပ္ထင္တတ္ေသာ သဘာ၀ကိုလည္း သူမသိေခ်။ ေကာက္ရခဲ့ေသာ မွန္၀ုိင္းကေလးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေလာက္က ေသဆံုးသြားေသာ သူ၏ဘႀကီးရဲ႕ရုပ္ပံုဟု အစြဲအလမ္းႀကီးျဖင့္ လယ္ေတာက ျပန္လာတိုင္း ျပန္လာတိုင္း ေသတၱာထဲက မွန္၀ိုင္းေလးကို ယူ၍ မိမိအရိပ္ကို ဘႀကီးပံုထင္ကာ ၾကည့္ေလံရွိ၏။
ေခါင္းရင္းက ေသတၱာကို ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ဖြင့္ၾကည့္ေနသည္ကို မယ္ေရႊရိုး ျမင္ေလလွ်င္ ‘ကိုေရႊရိုးသည္ ေသတၱာကို ခဏခဏ ဖြင့္ၾကည့္ေနသည္။ ငါမသိေအာင္ ဘာေတြမ်ား ထည့္ထားလို႔ပါလိမ့္မလဲ ၊ သူမရွိမွ အေသအခ်ာ ဖြင့္ၾကည့္ဦးမည္’ ဟု မယ္ေရႊရိုး အႀကံရေလ၏။
လင္ေမာင္ေရႊရိုး လယ္ေတာထဲသို႔ သြားေသာအခါ မယားမယ္ေရႊရိုးသည္ အႀကံစည္ထားသည့္အတိုင္း ေသတၱာကို ဖြင့္၍ရွာေဖြၾကည့္ေလလွ်င္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး ၊ မေတြ႕ဖူးေသာ မွန္၀ိုင္းကေလးကို ေတြ႔၍ အေသအခ်ာၾကည့္ေသာအခါ မွန္၀ိုင္းေလးထဲမွ ထင္ေနေသည မိမိအရိပ္ကို ျမင္ေလလွ်င္ ‘လက္စသတ္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသာ ေမာင္ေရႊရုိးက သူ႔မယားငယ္ ရုပ္ပံုရွိလို႔ သည္ေသတၱာကို ခဏခဏ ဖြင့္ၾကည့္ေနတာကိုး ၊ မယားငယ္ ယူခ်င္တဲ့ ေမာင္ေရႊရိုး သည္တစ္ခါ အေၾကာင္းသိေစမယ္’ ဟု ႀကံဳး၀ါးေနေလ၏။
ေမာင္ေရႊရိုး လယ္ေတာမွ ျပန္လာေသာအခါ မယ္ေရႊရိုးသည္ ကပ်ာကရာ ေမာင္ေရႊရိုး၏ လက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ထဲသို႔ ေခၚ၍ ေခါင္းရင္းေသတၱာထဲမွ မွန္၀ိုင္းေလးကို ယူလာၿပီးလွ်င္ “ေဟာဒီဟာ မင့္မယားငယ္မဟုတ္လား” ဟု ေဒါသသံျဖင့့္ ေမးၿပီး မိမိအရိပ္ကို လက္ညိွဳးထိုး၍ ျပေလ၏။
ေမာင္ေရႊရိုးသည္ အံအားသင့္လ်က္ မွန္ကေလးကို ကပ်ာကရာ လုကာ မိမိအရိပ္ အေသအခ်ာ ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ “ေဟာဒီဟာ ငါ့ဘႀကီးရဲ႕ပံုဟ ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကေလးေရးေရးနဲ႔” ဟု ေျပာေလ၏။
မယ္ေရႊရိုးကလည္း မွန္ကေလးကို ကပ်ာကရာ လုကာ အေသအခ်ာ ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ မိမိအရိပ္ကို လက္ညိွဳးထိုး၍ “အေသအခ်ာၾကည့္ဟဲ့ ေရႊရိုးရဲ႕ ၊ ဘီးေၾကာ့ပတ္ဆံထံုးႀကီးနဲ႔ဟဲ့ ၊ ဘယ္က နင္လႀကီးပံုဟုတ္ရမွာလဲ” ဟု ျပန္ေျပာသျဖင့္ “ငါ့ဘႀကီးပံုဟ” ၊ “မယားငယ္ပံုဟဲ့” ႏွင့္ အျငင္းပြားကာ လင္မယားရန္ျဖစ္ၾက၍ ေမာေသာအခါ - မယ္ေရႊရိုးက ရုတ္တရက္ အႀကံရကာ “ကဲ ကိုေရႊရိုး ျငင္းမေနနဲ႔ ၊ သစၥာသမာဓိရွိတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို သြားေမးရေအာင္ ၊ ဆရာေတာ္က ရွင့္ဘႀကီးဆိုရင္လည္း ကၽြန္မက အရႈံးေပးမယ္ ၊ ရွင့္ေနာက္ အိမ္ေထာင္ပံုလို႔ ေျပာရင္လည္း ရွင္ အရႈံးေပး၀န္ခံ” ဟု ေျပာေလ၏။
ထိုအခါ ေမာင္ေရႊရိုးက “ေကာင္းၿပီ၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆံုးျဖတ္တာကို နာခံမည္” ဟု ႏွစ္ဦးသေဘာတူ မွန္မျမင္ဖူး ၊ မၾကားဖူးေသာ ဆရာေတာ္ ဘိုးေရႊရိုးေက်ာင္းသို႔ သြားၾကေလ၏။
ဆရာေတာ္ ဘိုးေရႊရိုးသည္ စိတ္ပုတီးကို လည္ပင္းမွာခ်ိန္ကာ တံျမက္လွည္းရာမွ “ဟဲ့ ဒါယကာ ေရႊရိုးတို႔ ဘယ္ကလာၾကတာလဲ” ဟု ေမးေလလွ်င္ ဒါယကာဦးေရႊရိုးသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ရိုေသစြာ ရွိခုိးလ်က္ “မွန္လွပါဘုရား တပည့္ေတာ္ လမ္းကေကာက္ရတဲ့ ဘႀကီးရဲ႕ရုပ္ပံုကို မယ္ေရႊရိုးက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္အိမ္ေထာင္ပံုဟု စြပ္စြဲေနပါသျဖင့္ ဘႀကီးရဲ႕ ရုပ္ပံုဟုတ္သည္ ၊ မဟုတ္သည္ကို ဆံုျဖတ္၍ ေပးေတာ္မူပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။
ထိုအခါ တစ္ခါမွ မွန္မၾကည့္ဖူးေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက “ေရႊရိုးရဲ႕ ဘႀကီးငါသိတာေပါ့ဟ့ဲ ၊ ျပစမ္း အဲဒီပံု” ဟု ဆိုကာ မွန္၀ိုင္းကေလးကိုေတာင္း၍ မွန္၀ိုင္းထဲမွ ေပၚေသာ ပံုရိပ္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ေလသည္ “ဒီရုပ္ပံုဟာ ေမာင္ေရႊရိုးရဲ႕မယားပံုငယ္လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ ေမာင္ေရႊရိုးရဲ႕ ဘႀကီးပံုလည္း မဟုတ္ဘူးဟဲ့ ၊ အရင္တုန္းက ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ငါတို႔ဆရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ပံုပဲဟဲ့” ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ေလသည္။
လင္ေမာင္ေရႊရိုး မယားမယ္ေရႊရိုးတို႔သည္ ဆရာေတာ္ ဆံုျဖတ္သည္ကို ခံယူၾကၿပီးလွ်င္ နဂိုအတိုင္း လင္မယား သင့္ျမတ္ၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္ၾကေလ၏။
( တရုတ္ပံုျပင္မ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ အေနာက္တိုင္းပံုျပင္မ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ဤသို႔ မွန္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ေျပာေသာ ဆင္တူယိုးမွား ပံုျပင္မ်ား ရွိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေျပာဟန္ႏွင့္ အခ်က္အလက္မ်ား ကြဲျပားၾကပါသည္။ )
0 comments:
Post a Comment